مقایسه ی ضخامت چربی اپیکارد در بیماران با سندرم حاد کرونری،آنژین مزمن پایدار و افراد طبیعی

مقدمه: مطالعات اخیر نشان داده است که چربی اپیکارد با بیماری های قلبی ارتباط دارد. این مطالعه برای سنجش ضخامت چربی اپیکارد در بیماران دچار سندرم حاد کرونری و آنژین مزمن پایدار در مقایسه با افراد طبیعی و ارزیابی ارتباط آن با آنژیوگرافی کرونری و دیگر پارامترهای پیش گویی کننده ی بیماری قلبی طراحی شد. روش ها: این مطالعه ی مقایسه ای از مهر 1389 تا اسفند ماه 1389 در دو بیمارستان دانشگاهی (نور و حضرت علی اصغر (ع) و چمران)، مراکز ارجاع دانشگاه علوم پزشکی اصفهان، اجرا شد. 196 نفر، در سه گروه شاهد (68 نفر)، سندرم حاد کرونر (64 نفر) و آنژین مزمن پایدار (64 نفر) در مطالعه شرکت کردند. پس از ثبت مشخصات، افراد وارد شده تحت اکوکاردیوگرافی دو بعدی برای تعیین ضخامت اپیکارد قرار گرفتند و سپس شدت درگیری عروق کرونر آن ها توسط آنژیوگرافی تعیین گردید. ضخامت چربی اپیکارد بین گروه ها مقایسه شد و رابطه ی آن با سن، جنس، سابقه ی مصرف سیگار، هیپرکلسترولمی، فشار خون، دیابت، شاخص توده ی بدنی، دور شکم و شدت درگیری عروق کرونر تعیین شد. یافته ها: میانگین سن در افراد شرکت کننده 01/11 ± 54/59 سال بود. اختلاف معنی داری بین گروه ها در سن، جنس، مصرف سیگار و شدت درگیری عروق کرونر وجود داشت (به ترتیب 0001/0 > p، 003/0 >p ، 004/0 > p و 0001/0 > p). میانگین ضخامت چربی اپیکارد در گروه سندرم حاد کرونر، آنژین پایدار و گروه شاهد به ترتیب 1/2 ± 7/5، 0/2 ±2/6 و 9/1 ± 6/4 میلی متر بود (001/0 > p). هیچ ارتباط مستقلی بین متغیرهای سنجیده شده (دیابت، فشار خون، هیپرکلسترولمی، مصرف سیگار) و ضخامت چربی اپیکارد وجود نداشت (05/0 < p). بین شدت درگیری کرونری و ضخامت چربی اپیکارد نیز ارتباط معنی داری دیده نشد (74/0 = p). نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که ضخامت چربی اپیکارد در بیماران با درگیری عروق کرونر به صورت حاد و مزمن بیشتر از افراد سالم است. مطالعات بیشتر در زمینه ی سنجش حساسیت و ویژگی این روش تشخیصی توصیه می شود.